"Ik zie een grote groep jeugdzorgprofessionals die zien dat de huidige methodieken niet werken."

Een JIM-persoon?…. Wat is dat?

Hahaha….Ja we weten niet zo goed hoe we zo een persoon noemen. Een JIM-werker zeg maar. Gewoon een ambulant werker die met de JIMaanpak werkt.

En hoe is het jou als ‘JIM-persoon’ vergaan?

Nou weet je, heel simpel: samenwerken met iemand die eigen regie voelt is zoveel prettiger. Niet alleen voor de aangemelde cliënt, maar ook voor mij als professional. Ik kreeg ineens een andere verantwoordelijkheid die beter bij mij paste waardoor ik mijn werk leuker en passender begon te vinden.

Ok, dat klinkt hoopgevend! Maar hoe is het dan logisch dat je als’ JIM-persoon’ de overstap ging maken naar het geven van JIMtrainingen?

Dat was op zich een kleine stap. Ik ben zo happy met het werken met deze aanpak dat ik natuurlijk elke professional dit gun. Toen zag ik een vacature voorbijkomen voor een train-de-trainer traject. Dus toen dacht ik a la Pipi Langkous: “Heb ik nog nooit gedaan dus dat gaat ook wel lukken”!

En…heb je er spijt van dat je deze opleiding tot trainer bent aangegaan?

Nou… dat tegen papieren propjes praten, wat we van jou moesten doen gedurende de opleidingsdagen, daarvan ben ik nog niet bekomen….. wat een onzin. Maar in de kern had en heb ik er wel vertrouwen in dat het mij gaat lukken deze aanpak over te brengen aan andere professionals. Ik heb natuurlijk veel eigen casuïstiek waaruit ik kan putten in gesprek met andere professionals.

Wat valt je mee in de ontmoetingen als trainer met andere professionals?

Ik zie een grote groep jeugdzorgprofessionals die zien dat de huidige methodieken niet werken. En dat zorgt voor motivatie om eens anders naar je eigen rol te kijken. Dat zijn gewoon mensen die hun positie durven te herzien…..te reflecteren. Dat vind ik ontzettend leuk en krachtig om te zien.

Heb je daar een concreet voorbeeld van?

Ja, recent nog zat er een collega in de training die op de groep werkt. Die ging echt aan de slag in de context van de groep met de JIMvraag. En dat leverde haar in twee casussen succes op. En deze collega vertelde dat daar waar de betreffende jongeren nooit op tijd waren voor gesprekken tussen groepsleiding en cliënt, en het altijd leuren en trekken was, de jongeren haar nu vooraf aan een afspraak op zaten te wachten. Dit omdat de JIMvraag zoveel had gedaan in het stukje van eigen regie. Dus niet alleen de jongeren waren nu veel gemotiveerder, maar ook zij als professional omdat ze voelde dat de JIMvraag zoveel breder is dan het alleen maar scoren van een JIM.

Het allerleukste vind ik echt dat jongeren uit mijn casussen hun verhaal in de trainingen komen doen. Dat zijn er steeds meer die dit willen doen en dat is zo krachtig!

Mooi voorbeeld! Zijn er ook zaken die jou tegenvallen?

Jazeker. Er zitten ook regelmatig professionals in de trainingen die zich verschuilen achter werkdruk, processen van hun organisatie etc. ect.. Daar krijg ik een beetje de kriebels van. Met deze onverschillige houding en de onwil om te reflecteren op wat je aan het doen bent als professional kan ik moeilijk omgaan.

Leonie, je bent verkouden we gaan afronden. Heb ik nog iets niet gevraagd? Of wil je nog iets zeggen?

Ik richt me dan toch tot mijn collega professionals: “Reflecteer nou eens op welke stoel je zit. Veel jongeren vinden het fijn als ze aandacht van jou krijgen, maar ongemerkt houd je een stoel bezet die je op de lange termijn niet kan blijven vullen.” Daar moet over gepraat…dus hup, die trainingen in!