12 maart 2024
"Door Jiraya te helpen, heel ik ook een beetje mezelf."
Angel is in een pleeggezin opgegroeid. Ze is 25 jaar en werkt bij het servicecenter van een overheidsinstelling.
Sinds een jaar is zij JIM van Jiraya (18 jaar).
Wie heeft jou gevraagd als JIM?
Wij, Jiraya en ik, hebben samen in hetzelfde pleeggezin gewoond. Ik woonde daar vanaf mijn 8e tot mijn 21e. Ik heb nu sinds vijf jaar mijn eigen plekje, maar heb nog goed contact met het pleeggezin en de kinderen die er wonen of hebben gewoond. Ik en Jiraya hebben hier een aantal jaar samen deel van het gezin uitgemaakt en hebben ook nadat ik uit huis ging altijd goed contact gehad. Vorig jaar zomer belde ze me en vroeg ze me als JIM. De JIM aanpak was voor mij nog onbekend maar zij gaf aan dat ik hier door de hulpverleners verder over geïnformeerd kon worden. Zelf vond ze het ook een beetje lastig om mij uit te leggen wat het nou eigenlijk allemaal inhield.
Dat klinkt heftig. Hoe reageerden mensen om je heen? Je eigen netwerk, vrienden en familie?
Vrienden had ik niet echt meer. Ik had wel een vriendinnetje, maar zij was dertien destijds en voor haar was het moeilijk om te zien. En ze had zelf ook al genoeg aan haar hoofd. Dus die hield wat afstand, waardoor ik me eigenlijk nog meer alleen voelde. Mijn ouders kwamen wel op bezoek, af en toe. Maar dat liep ook steeds uit de hand, wat er uiteindelijk voor zorgde dat ik naar Jeugdzorg Plus moest. Daar ben ik één dag op de groep geweest, maar toen ik daar de zoveelste poging tot zelfbeschadiging deed, zat ik vervolgens negen maanden lang in de isoleercel.
Zodoende heb ik de hulpverleners thuis uitgenodigd. Ze vertelde dat iedereen om Jiraya heen allemaal ideeën had over mogelijke JIMs. Maar zij was heel stellig, ze wist het gelijk, ik moest het worden. Ik vind het zelf ook wel logisch: Ik sta dichtbij genoeg om deze rol te hebben, maar ben ook weer niet te dichtbij, zoals familie kan zijn. Eigenlijk was ik al een soort JIM, maar hadden wij het die titel niet gegeven.
Hoe ging het verder?
Ik kreeg wat bedenktijd om mij verder in te lezen over wat een JIM inhoud en om dit te bespreken met de mensen om mij heen. Er volgde gesprekken met Jiraya, moeder en pleegouders om verder toe te lichten wat mijn rol zou betekenen voor Jiraya en voor mij. Tijdens deze gesprekken werd eigenlijk bevestigd wat ik al dacht: Er gaat niets veranderen, ik ben dit al voor haar, alleen krijg ik nu extra tools om haar te helpen in haar weg naar zelfstandig- en volwassenheid.
Het moment dat ik als JIM werd gevraagd vond ik erg speciaal. Het voelt ook wel als een bevestiging, dat je nu een stabiele basis hebt en daarmee anderen kunt ondersteunen; mijn eigen geschiedenis in de hulpverlening kennende… Tijdens het eerste gesprek met de hulpverleners heb ik dan ook eerlijk gezegd ‘’waar was dit toen ik die leeftijd had?’’ Ik denk dat ik zelf ook veel gehad zou hebben aan de JIMaanpak. Maar vooralsnog ben ik blij dat het er nu is en ik daar een rol in kan spelen.
Wat zijn die extra tools waar je het over hebt?
Nou, er is een plan gemaakt, een samenwerkingscontract over vertrouwen bijvoorbeeld, die extra afspraken, dat vind ik prettig. Daarbij heb ik nu echt contact met haar hulpverleners en weten zij mij ook goed te vinden. Ik weet nu beter wat ik kan doen om haar te ondersteunen. Het gaat om vertrouwen, doordat ik JIM kan zijn, groeit dit begrip. Ik kan haar helpen keuzes maken. Zij heeft regie, zij beslist, maar ik ben wel medespeler. Ik heb wel invloed. Het is heel vanzelfsprekend. Ik weet echt waar ze vandaan komt en stond al heel lang naast haar. Als ze nu even dicht slaat, of iets weglacht, dan weet ik wat er speelt bij haar en wat ze eigenlijk wil zeggen. Ik ken dat, weet hoe dat werkt bij haar. Het is soms moeilijk om dingen onder woorden te brengen of ingrijpende beslissingen te maken.
Maar het geeft mij ook wat. Wat ik zelf heb gemist, dat kan ik nu een beetje helen. Door Jiraya te helpen, heel ik ook een beetje mezelf.
Oh, dus tussen je vijftiende en negentiende heeft niemand jou de JIMvraag gesteld of het eigen netwerk erbij betrokken?
Nee, ik had wel een zorgteam. Maar dat waren allemaal van die hoge piefjes, advocaten en jeugdzorgmedewerkers. Niemand had me ooit verteld over de JIM.
Interview gaat verder onder de foto.
En wat gebeurde er met je, toen je werd gevraagd om een JIM te kiezen?
Nou, in eerste instantie begreep ik het eigenlijk niet zo goed. Want ja, degene die het me uitlegde, wist er eigenlijk ook nog niet zo heel veel van. En ik had zoiets van: iedereen regelde altijd dingen voor mij…
…Maar nu werd jou gevraagd om zelf over zoiets na te denken en iemand om je heen te kiezen?
Ja, en ik was niet zo goed in keuzes maken, dus ik was bang dat het dan weer mis zou gaan en dat iedereen boos zou worden. En toen kreeg ik dus Jowi. Dat is mijn begeleider. Zij legde het me stap voor stap uit en dat klonk beter dan dat anderen steeds voor mij beslissen. Het was eng om iemand te kiezen, maar het was wel een stap naar zelfstandigheid.
Kon je gelijk bedenken wie je JIM moest worden?
Ja, mijn pleegvader.
En wat gebeurde er toen je die vraag aan hem stelde?
Ja het was een beetje tussen neus en lippen door haha. Maar toen hij vroeg wat het was, heb ik Jowi wel het woord laten doen. Ik vind het uitleggen nog lastig, wat het allemaal inhoudt.
Merkte je iets van verandering toen de JIM eenmaal was geïnstalleerd?
Zeker, ik werd rustiger. Kijk, ik ben een ADHD’er. Ik ben heel impulsief. Maar juist nu, omdat ik zelf de regie heb, voel ik mij een stuk volwassener en word ik rustiger, en probeer ik na te denken voordat ik iets ga doen. Ik kan nu ook rustiger praten met mensen en ben meer met mijn hoofd bij het gesprek.
En heeft je JIM je daarbij geholpen? Wat veranderde allemaal om je heen? Ook qua hulpverlening?
Jazeker, en ik kon vanaf mijn 18e dingen zelf bepalen. Ik voelde me niet meer een driejarige, waarvan het handje vastgehouden moet worden. Dus als ik nu zeg: ik wil therapie, dan gaan ze me ook echt helpen.
Wat is jouw toekomstplan? Hoe ziet jouw leven er over een paar jaar uit?
Een eigen huis, een eigen auto, een baan bij de politie. Het liefst eigenlijk bij het arrestatieteam, maar ik ben te klein, dat is een beetje jammer. Maar in ieder geval bij de recherche, dat wil ik! Moordzaken en vermissingen oplossen. Hopelijk heb ik dan ook mijn therapieën voltooid. En misschien heb ik dan een partner, als ik eraan toe ben haha.
Is jouw JIM nog steeds betrokken?
Ja, het gaat eigenlijk steeds beter, dus daardoor wordt het contact wel iets minder, ook met Jowi.
Hoe zie jij jeugdzorg in de toekomst?
Ik denk dat de JIM wel het verschil kan maken. Als alle jongeren in de jeugdzorg een JIM hebben, dan gaat dat een groot verschil maken.
Is er nog iets wat je wilt vertellen aan de lezers?
Zet je oren open en luister naar de jongeren. Jongeren weten zelf wel wat ze willen. En wat er nodig is om te komen tot waar ze naartoe moeten. Werk samen met de jongeren!