22 november 2023
De oplossing
Eva volgde een JIMtraining bij VIGO (Pactum) en reflecteerde in de eindopdracht op haar werk als hulpverlener in de jeugdzorg.
Ik heb verdomd mooi werk, maar eerlijk, ik vind het soms ook een last. Ik voel me verantwoordelijk en krijg te maken met dilemma’s waarin geen keuze voor mijn gevoel de juiste is. Ik zie en hoor dagelijks problemen in gezinnen, zie en hoor dagelijks kinderen die worstelen met hun omgeving, met hun familie, met school en vrienden. Kinderen die worstelen met zichzelf. Ze worstelen omdat zij een bagage met zich meedragen. Of dat nou trauma, een belaste familiegeschiedenis of kindfactoren zijn, ik wil ze helpen. Het liefst allemaal en het liefst zo snel mogelijk. Ik wil niet dat kinderen moeten meemaken wat zij soms wel mee moeten maken. Ik wil dat pesten, misbruik, grensoverschrijdend gedrag en suïcidaliteit niet bestaat. Maar elke dag weer word ik met mijn neus op de harde feiten gedrukt: het bestaat wél. Ik zie het elke dag, en samen met mij alle hulpverleners die zich hardmaken voor deze kinderen en gezinnen. We worden geconfronteerd met een wereld waarvan we niet willen dat die bestaat.
We doen dit werk omdat we nuttig willen zijn, betekenisvol willen zijn voor een ander. Maar vanwege de hoge werkdruk, de bagger die je soms over je heen krijgt, het gek aangekeken worden als je voor een methode kiest waar de vorige 30 hulpverleners niet voor gekozen hebben, vergeten we soms waarom we dit ook alweer doen en verzanden we in randzaken. Het brengt een verantwoordelijkheidsgevoel met zich mee die vervolgens weer kan leiden tot torenhoge stress. Daar liggen we wakker van soms. Het gaat om het welzijn van gezinnen en van kinderen. Wat betekent dat? Gevoelsmatig betekent dat voor hulpverleners dat er 0 ruimte is voor fouten, of voor probeersels. Als iets dan niet uitpakt zoals je hoopte, is dat soms niet te verkroppen.
Waarom worden we dan hulpverlener? Ik denk dat veel van ons zich dat wel afvragen, en daar redenen voor hebben. We nemen onze eigen bagage, onze eigen jeugd, mee in onze aanpak in de hulpverlening. We hameren er continu op: wees je daarvan bewust. We noemen het “shark-music”: je neemt jouw ervaringen en gedachtes over de mensheid en wereld mee in onze hulpverlening naar de gezinnen en kinderen. Het feit dat wij hulpverleners zo graag anderen willen helpen, zegt iets over hoe wij zijn opgegroeid. Het zegt iets over de manier hoe wij onze hulp verlenen aan een ander. We doen ontzettend ons best, laat daar geen twijfel over bestaan. Hoe klein mijn bijdrage in de hulpverlening maar ook mag zijn, voor mijn gevoel is het meer dan niets. En heeft het daarom nut om door te gaan.
Artikel gaat verder onder de foto.
Maar soms ligt de oplossing niet bij ons. Soms is de oplossing makkelijker dan we denken, soms ligt de oplossing voor het oprapen. Misschien wel vaker dan we denken, ligt de oplossing niet in eerste instantie bij ons hulpverleners. Want is het niet logisch? De gezinnen/kinderen moeten geholpen worden door iemand bij wie zij zich prettig voelen. Iemand die hen kent, iemand bij wie ze een vertrouwt gevoel hebben.
Dat is een JIM; jouw eigen ingebrachte mentor. Iemand die een kind zelf kiest, iemand die hem/haar kan ondersteunen waar en wanneer nodig en hem/haar hoort wanneer hij/zij dat nodig heeft. Een methodiek die razendsnel terrein wint in Nederland, en terecht. Iedereen heeft andere mensen nodig die ze door moeilijke tijden heen helpt. Iedereen heeft een vraagbaak, een voorbeeld, een klaagmuur nodig. En hoezeer wij als hulpverleners soms ons best doen, soms lukt het ook gewoon niet om die persoon voor kinderen of gezinnen te zijn. Hoe graag we dat ook willen. Het feit dat we onbekend zijn, en vaak maar weinig tijd en geld krijgen om een kind écht te leren kennen, weerhoudt ons hulpverleners ervan om die relatie aan te gaan die essentieel is voor een kind om zich écht gehoord en begrepen te voelen. Zoals niks in het leven is, zal ook een JIM niet zaligmakend zijn, niet iedereen zal er baat bij hebben. Maar ik ben ervan overtuigd dat het meer kan betekenen voor de wereld van de hulpverlening. Hoe het precies werkt? Ik zou zeggen: ga de training volgen. Daarin leggen professionals op bevlogen wijze uit hoe het werkt, met prachtige voorbeelden uit de praktijk. Het is de toekomst van de wereld van de hulpverlening, dus zorg dat je daar onderdeel van word.